ΠΟΙΗΣΗ

Τρίτη 5 Οκτωβρίου 2010

ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ - ΤΡΑΓΟΥΔΙ- ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ

Αναρτήθηκε από ΑΝΤΩΝΗΣ στις 2:33 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Ετικέτες ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ - ΤΡΑΓΟΥΔΙ- ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ

ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ - ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ

Αναρτήθηκε από ΑΝΤΩΝΗΣ στις 2:27 π.μ. Δεν υπάρχουν σχόλια:
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Ετικέτες ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ - ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
Νεότερες αναρτήσεις Παλαιότερες αναρτήσεις Αρχική σελίδα
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

Translate

Τα βίντεο ΔΕΝ είναι δικά μου. Τα ανακάλυψα κατά τις περιηγήσεις μου στο Ίντερνετ και θέλησα να τα έχω όλα μαζί ΕΔΏ. Ευχαριστώ όλους αυτούς που τα δημιούργησαν.

Αναγνώστες

Αρχειοθήκη ιστολογίου

  • ▼  2010 (16)
    • ▼  Οκτωβρίου (16)
      • ►  Οκτ 13 (1)
      • ►  Οκτ 12 (1)
      • ►  Οκτ 11 (1)
      • ►  Οκτ 09 (1)
      • ►  Οκτ 08 (2)
      • ▼  Οκτ 05 (2)
        • ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ - ΤΡΑΓΟΥΔΙ- ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ
        • ΜΑΝΟΣ ΚΑΤΡΑΚΗΣ - ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ
      • ►  Οκτ 02 (6)
      • ►  Οκτ 01 (2)

Πληροφορίες

Η φωτογραφία μου
ΑΝΤΩΝΗΣ
...Τα σύννεφα πυκνά μαζεύονται κι απειλούν την ισορροπία μου σ’έναν αβέβαιο κόσμο Ας μπορούσα να τα σταματήσω. Ας μπορούσα να φύγω μέσα από μια στενή λουρίδα ουρανού. Που θα πήγαινα και ποιον θα συναντούσα εκεί ; Τα σύννεφα έχουν μαυρίσει τον ορίζοντα, την πόλη, την καρδιά μου και κάθε ελπίδα έχει χαθεί . Τα σύννεφα είναι κατάρα κι απειλή .Τα σύννεφα με σκεπάζουν .Κι είναι η σιωπή . Απ τ’ανοιχτό παράθυρο μου κοιτάζω πως πέφτουν οι στάλες – χωρίς να καταλαβαίνω αν είναι απ τα μάτια μου ή από τον ουρανό .Τότε με είδε ο ουρανός κι έκλαψε κι αυτός . Μια καταιγίδα ξέσπασε κραυγάζοντας κι ενώθηκε με τις κραυγές τις δικές μου και του καθενός που βρέθηκε σ’αυτήν την πόλη μονάχος ...Βρέθηκα να περπατώ στον έρημο μα γνωστό μου δρόμο, μ’όλα τα σπίτια σιωπηλά, να με κοιτάζουν εχθρικά. Τώρα ένας έναστρος ,μα παγωμένος ουρανός, με συνθλίβει και με κάνει να τρέχω σούρνοντας τα βήματά μου προς το σπίτι μου. Χάνομαι μες στο χρόνο μόνος, έρημος, αινιγματικός, μεσ’ από ’κει που ήρθα αφήνοντας πίσω μου ένα χαμόγελο παντοτινό. Κανείς ποτέ δεν θα μάθει αν ήρθα, αν έφυγα, κι αν πράγματι υπήρξα κάποτε τυχαία ανάμεσά τους...
Προβολή πλήρους προφίλ
Θέμα Απλό. Εικόνες θέματος από wingmar. Από το Blogger.